Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

Γυναίκα!



Σαν κόρη, ερωμένη, μητέρα , αδελφή
τα πάντα για μένα, για μένα είσαι εσύ,
εσύ μ’ ανασταίνεις εσύ, με γεννάς
εσύ με πεθαίνεις και με τυραννάς,
σαν κόρη, ερωμένη, μητέρα , αδελφή
τα πάντα γυναίκα είσαι εσύ!

Για σένα η αγάπη μου, ο σεβασμός!
Ατέλειωτο πάθος και κάθε λυγμός.
Για σένα το μίσος μου και η οργή,
το χέρι μου δολοφονεί!!
Με σένα ανασαίνω μου δίνεις το φώς!
Μακριά δεν υπάρχει από σένα σκοπός.
Στ’ ουράνια με φτάνεις εσύ όταν θες
στη κόλαση μέσα με καίς!!

Για κάθε μου ψέμα, μεγάλη ντροπή,
αιτία συνήθως θα είσαι εσύ !
Η ελπίδα το όνειρο και η ζωή
η έχθρα μου, η φυλακή!!
Σαν γίνομαι λιώμα, το ξέρεις γιατί
αγία και πόρνη στη ίδια ψυχή,
αστέρι που φέγγεις το διάβα μου εμπρός
ο διάβολος και ο Θεός!!

Σαν κόρη, ερωμένη, μητέρα , αδελφή
τα πάντα, γυναίκα είσαι εσύ!!!

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Άνθρωποι.


Σπυρί, σπυρί, συλλέξανε
σπόρους ανοησίας
τους σπείρανε, ξεφύτρωσαν
φυτά αλλοκοτιάς,
στον τρύγο πάνω τρύγησαν
καρπούς, υποκρισίας
γεμάτους δηλητήριο,
φθόνου και πονηριάς…
…Μ’ αντί φθοράς, στιγματισμού
της σκάρτης εσοδείας
απτόητοι, μεθύσανε
από οίνο απανθρωπιάς
όποτε, στα πικρόχολα
άσματα ευθυμίας
σκέφτηκαν υποχθόνιους,
τρόπους διασποράς…
...Αφήνοντας, χαιρέκακα
την μολυσμένη …γέννα
να εξαπλωθεί επίτηδες,
σε άσπιλους ναούς
προσβάλλοντας ανήθικα
κάθε, αθώο βλέμμα
κάθε, ζεστό χαμόγελο,
με πόθους, σκοτεινούς.
Ωστόσο εκεί, στης έπαρσης
και αφροσύνης μίγμα
η φύση, άγρυπνος φρουρός,
σε πείσμα όσων την βρίζουν,
για των ανέμων την φθαρτή,
αρρωστημένη ρίζα,
έφερε στείρες εποχές
και …θύελλες, θερίζουν!